Ο Άριελ και ο Τομά έχουν ζήσει στο διαφυλετικό συγκρότημα κατοικιών της πόλης όλη τους τη ζωή. Αλλά και για τους δύο, αυτή η εποχή του Dagwaagin (Φθινόπωρο) είναι διαφορετική από κάθε προηγούμενη.
Από τον πάγκο του έξω από την εξώπορτα του κτιρίου του, ο Τομά παρακολουθεί την κοινότητά του να κινείται γύρω του. Είναι καλύτερος στο να κάνει τους ανθρώπους να γελούν παρά στις σχολικές εργασίες, αλλά συχνά νιώθει ότι η γειτόνισσα του Άριελ είναι η μόνη που τον βλέπει πραγματικά, ακόμα και στη λύπη της.
Η Άριελ πάντα χόρευε μπαλέτο λόγω της θείας της Bineshiinh και λατρεύει τον τρόπο που κάνει τα πόδια της να αιωρούνται πάνω από το έδαφος σαν πουλί. Αλλά από τότε που χάθηκε η θεία, ο χορός της Άριελ δεν μοιάζει να πετάει.
Καθώς οι εποχές αλλάζουν και το κρύο του χειμώνα δίνει τη θέση της στην υπόσχεση της άνοιξης, η Άριελ και η Τομά αρχίζουν να αλλάζουν επίσης, μαθαίνοντας να μοιράζονται τους ρυθμούς και τις ιστορίες που κουβαλούν μέσα τους.
Με λυρικό στίχο και δυνατά συναισθήματα, η Dawn Quigley αφηγείται την ιστορία των ιθαγενών παιδιών της πόλης που βρίσκουν δύναμη σε σχέση με εκείνους που ήρθαν πριν – και με την ελπίδα ότι θα τους αφήσει να πετάξουν.
Συγχαρητήρια, Αυγή και Κάρλα! Μπορείτε να προπαραγγείλετε το βιβλίο εδώ.
