Οι συνέπειες της προσφυγικής κρίσης ήταν δραματικές για την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία τώρα βλέπει τον εαυτό της να απομακρύνεται. Η Ευρώπη είναι εδώ και καιρό ο προορισμός μεικτών μεταναστευτικών ροών από τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Το 2015, η εισροή μεταναστών, αιτούντων άσυλο και προσφύγων είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της προερχόμενος από τη Μεσόγειο Θάλασσα (Raineri and Strazzari, 2021:2.). Ένα σκάφος αιτούντων άσυλο καθ’ οδόν από τη Λιβύη προς την Ιταλία ναυάγησε στα ανοιχτά της Λαμπεντούζα στις 19 Απριλίου 2015, σκοτώνοντας περισσότερους από 800 ανθρώπους σε αυτό που η Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR) χαρακτήρισε ανθρωπιστική καταστροφή τον τελευταίο καιρό (Bonomolo και Kirchgaessner , 2015). Αυτό το τραγικό γεγονός ήταν το έναυσμα που ώθησε την ΕΕ (Ευρωπαϊκή Ένωση) να καταλάβει τις διαμεσογειακές μεταναστευτικές ροές, παρά τις ανησυχίες σχετικά με τις διαμεσογειακές μεταναστευτικές ροές που δημιουργήθηκαν για αρκετό καιρό (Raineri and Strazzari, 2021). Αρχικά, η Πολωνία και η Ουγγαρία αρνήθηκαν να δεχθούν πρόσφυγες και την ίδια τάση ακολουθούν τώρα και άλλες χώρες της Ε.Ε. Επί του παρόντος, η Ιταλία, η χώρα όπου φτάνουν οι περισσότεροι μετανάστες ή αιτούντες άσυλο, συμπεριφέρεται με τον πιο ριζοσπαστικό τρόπο όπου είναι προφανές ότι οι πολιτικές για τους πρόσφυγες στη χώρα καθορίζονται από έναν δεξιό λαϊκιστή υπουργό Εσωτερικών.
Λόγω της άρνησης των ευρωπαϊκών λιμανιών να δεχτούν μετανάστες στην ξηρά, οι μετανάστες αναγκάζονται να περιμένουν στα πλοία διάσωσης για μέρες κάθε φορά. Η ευρωπαϊκή απάντηση στη μεταναστευτική κρίση εγείρει σοβαρές ανησυχίες, ιδίως όσον αφορά την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπό το κράτος δικαίου (Gatta, 2019:110). Με την πίεση των μεταναστών, οι περισσότερες ακτοφυλακές καταφεύγουν σε απωθήσεις, αυτή η διαδικασία έχει κριθεί μη κοσμοπολίτικη και απάνθρωπη. Ακολουθώντας μια ρεαλιστική και προσανατολισμένη στην προστασία προσέγγιση, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει αποφανθεί για το ζήτημα της απέλασης, θεωρώντας το ως παραβίαση του άρθρου 3 (ibid.). Πολλά μέλη της ΕΕ έχουν διατηρήσει μια μακροπρόθεσμη δέσμευση στο διεθνές δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του προσφυγικού δικαίου, σύμφωνα με τον Metcalfe-Hough (2015). Τον Δεκέμβριο του 2014, τα κράτη μέλη επιβεβαίωσαν τη δέσμευσή τους για τη διασφάλιση και την προώθηση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεταναστών, ανεξάρτητα από το καθεστώς τους, θεσπίζοντας το ψήφισμα 69/167 του ΟΗΕ. Επομένως, οι απάνθρωπες πράξεις αντικατοπτρίζουν την ίδια την κοινωνία της Ευρώπης και τη φθορά των μακροχρόνιων αξιών της.
Το ζήτημα της αξιοπρέπειας και της ευαλωτότητας δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να κρατηθούν ορισμένοι πρόσφυγες και να απελαθούν άλλοι. Το καθεστώς των ευρωπαϊκών συνόρων θα πρέπει να αναδιαρθρωθεί ριζικά εάν υπάρχει συνεχής αμέλεια για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
ISHR
